RunForKika95 2013

Zoals beloofd een verslag van de RunForKika95. Afgelopen vrijdag was het dan zo ver. Nadat donderdagavond de laatste teammeeting was geweest en de verzorgingsbus was gepakt hadden we er allemaal erg veel zin in. 5 maanden van trainen en ook 5 maanden van leuren, sleuren en zeuren om sponsorbijdragen zijn voorbij. Het is nu tijd om de uitdaging waar te maken.

Vrijdag verzamelden we ons om half 10 in Ede voor de start van de RunForKika95. De burgemeester van Ede beloofde ons vooral een bijzondere nacht met veel onverwachte ontmoetingen (Er zitten hier nogal veel wilde zwijnen). Maar zover was het nog niet. Er moest eerst nog een stukje gelopen worden. Om half 11 konden we eindelijk starten. Edwin en Bianca voor hun 47,5 kilometer, en Martien en ikzelf voor de volle 95. We werden uitgezwaaid door Edwin Donders (Samen met Ivo Salemink ons supportteam voor deze tocht, vooral uitgezocht om hun kookkunsten, hun humor en hun onuitputtelijk positivisme. Dat helpt als je het even moeilijk krijgt).

Inline afbeelding 1

De eerste etappe (er waren er 10) was natuurlijk niet moeilijk. Na ruim 10 km werden we dan ook nog steeds fris opgevangen door Edwin en verwend met enkele gezonde broodjes.

Daarna snel weer door naar de 2e post, Ginkelse hei, de schaapskooi bij juffrouw Tok.

Onderweg hadden we de bestelling bij Edwin al ingediend. Een boerenomelet a la Donders leek ons wel wat. De catering voldeed volledig aan onze verwachtingen. Wel werd het duidelijk dat we met deze uitgebreide rustpauzes mijn doelstelling van 21 a 22 uur niet zouden gaan halen. Maar wie maalt daar om als de sfeer prima is.

Met een goedgevulde maag konden we weer verder. oa. over de Reemster heide.

Het wandeltempo bleef wel lekker, ook al had ik het idee dat Martien zich wel een beetje in moest houden. Door de langere stiltes tijdens het lopen was het ook duidelijk dat iedereen wat meer met zichzelf bezig was dan in het begin. Maar alles bij elkaar ging het toch behoorlijk goed.

De 3e rust moesten we het zonder ons supportteam stellen. Maar de organisatie stelde ook het nodige ter beschikking. Genoeg te drinken en wat snacks hielden ons wel op de been.

Daarna terug naar Juffrouw Tok. We hadden afgesproken dat we hier onze supporters zouden ontmoeten. Door de lange rustpauzes zaten die dan ook al een tijdje te wachten toen we daar arriveerden. Onder het genot van een bak soep van Ivo (die inmiddels ook bij het supportteam was aangesloten) hebben we even gezellig gezeten met onze aanhang.

Met nog een kleine 7 km te gaan werden we door de supporters uitgezwaaid voor de laatste etappe van de eerste helft. Vooral Edwin en Bianca keken af en toe wel een beetje moeilijk of bleven even wat achter, maar eigenlijk het ging het allemaal best goed. Er waren geen signalen van echte klachten.

Rond 21.30 werden we dan ook feestelijk onthaald in Ede en konden Bianca en Edwin hun medaille voor het volbrengen van hun 47,5 km in ontvangst nemen. Bianca nog steeds heel vrolijk, maar Edwin keek toch wel wat moeilijk. Hij moest maar even naar de verzorging. Nu pas werd duidelijk dat het laatste stuk voor hem niet zo prettig was geweest. Voeten helemaal onder de blaren. De bikkel had niets laten merken. Maar goede verzorging doet wonderen en even later stond hij al weer met een biertje bij te komen. Martien en ik moesten daar helaas nog even op wachten. Wij moesten het doen met een bord pasta ter voorbereiding op de nacht.

Na het versterken van de inwendige mens konden we rond 22.30 uur weer op pad . Samen met Mark die ons tijdens de 2e 47,5 km zal vergezellen. De lange rustpauzes deden hun werk goed. Dat moest ook wel, want het lopen door de stikdonkere nacht is niet altijd even makkelijk. De Veluwe moet erg mooi zijn, maar daar zagen we dus even helemaal niets van. Omdat er geconcentreerd gelopen moest worden was het het ook een stuk stiller dan overdag.

Gelukkig was er dan weer ons supportteam op de rustpunten. Onvermoeibaar bleven ze proberen ons in de watten te leggen. Beetje jammer voor hen dat de eetlust tijdens het tweede deel van een lange tocht wel een stuk minder wordt. We waren dus geen hele beste klanten meer. Maar wel heel blij met de aandacht :-). Veel respect dus voor Edwin en Ivo die beiden meer dan 36 uur op zijn geweest om ons te ondersteunen. 36 uur met heel veel wachten, wachten, wachten.

De nacht verliep zoals een nacht verloopt. Donker, steeds frisser, steeds vochtiger. We liepen met hoofdlampjes en naarmate de nacht vorderde konden we meer en meer onze eigen adem zien.

Daarbij kwam dan nog het mulle zand. Vooral etappe 8 kende grote stukken bospad met mul zand.. En als je dan niet echt fit meer bent... Aan het eind van etappe 8 was het voor mij dan ook wel even moeilijk. De vermoeidheid slaat toe. Je maag heeft geen zin meer in eten, en toch moet je blijven eten.

Gelukkig komt dan weer die rust en verwarmende ontvangst door het supportteam. Al hoeven ze in dit stadium niet meer te doen dan een bak vanilleyoghurt aan te bieden of een paar glazen melk (dat werkte ook wel) of een zakje met worteltjes (jaja) voor onderweg. De rustpauzes deden ons steeds veel goed. Deze tocht was dus ook geen 95 km, maar vooral 10 x ongeveer 9 km. Dat maakt het al een stuk makkelijker.

Tijdens etappe 9 begint het weer licht te worden. Dan komt het moment dat de hoofdlampjes weer uit kunnen en dat we ook weer om ons heen kunnen kijken. Dat maakt het leven een stuk vrolijker. Behalve dan voor Mark. Tijdens deze etappe werd duidelijk dat menselijke voeten niet alles kunnen hebben. Op 3,5 km voor het eind van deze etappe was het "jongens ff rustig aan, het gaat niet meer zo lekker". Oorzaak: blaren. Nou heeft Martien wel meer meegemaakt dus de schoen ging uit. Inderdaad, een kapotte blaar op de rechter hak, en een aantal opkomende blaren daar om heen. Van een inhalende wandelaar kregen we een blarenpleister voor de kapotte blaar, en de rest werd afgetaped met leukoplast. Ook nog even kijken bij de andere voet. Daar werden we helemaal niet vrolijk van. Niets aan doen, schoenen weer aan en maar kijken hoe ver we nog komen. Nog 3,5 km tot de verzorging. Ruim 3 kwartier door de hel voor Mark. Wat moet dat lekker zijn geweest toen we daar aankwamen. Gelukkig was er een medisch team ter plaatse en kon hij meteen verzorgd worden. De schade was echter zo groot dat hij moest besluiten dat hij niet verder kon. Een tegenvaller. Dat was echt balen, vooral voor Mark zelf die zich dit ook anders had voorgesteld. Maar wat niet kan, dat kan niet. Gelukkig was Bianca teruggekomen richting Ede en kon zij er voor zorgen dat Mark naar de finish werd gebracht.

De laatste 9 km liepen Martien en ik in een verbazingwekkend tempo. De lange rusten en verzorgingstijd van Mark hadden er voor gezorgd dat we weer redelijk fit aan het laatste stuk konden beginnen. Met een gangetje van tegen de 6 km/h ging het richting Finish. Een kilometertje voor het eind werden we opgewacht door Bianca en gedrieën hebben we het laatste stuk volbracht.

Wat een heerlijk gevoel om dan onder de finishboog door te komen. Opgewacht door onze supporters die ondertussen ook weer naar Ede waren gekomen. Helaas kon Edwin er niet bij zijn (Er was ook nog een scoutsopkomst in Duiven). Maar met de overige lopers en het supportteam konden we op de finishfoto:

Inline afbeelding 1