RunForKika95 2013
Zoals beloofd een verslag van de RunForKika95. Afgelopen vrijdag was het dan zo ver. Nadat donderdagavond de laatste teammeeting was geweest en de verzorgingsbus was gepakt hadden we er allemaal erg veel zin in. 5 maanden van trainen en ook 5 maanden van leuren, sleuren en zeuren om sponsorbijdragen zijn voorbij. Het is nu tijd om de uitdaging waar te maken.
Vrijdag verzamelden we ons om half 10 in Ede voor de start van de RunForKika95. De burgemeester van Ede beloofde ons vooral een bijzondere nacht met veel onverwachte ontmoetingen (Er zitten hier nogal veel wilde zwijnen). Maar zover was het nog niet. Er moest eerst nog een stukje gelopen worden. Om half 11 konden we eindelijk starten. Edwin en Bianca voor hun 47,5 kilometer, en Martien en ikzelf voor de volle 95. We werden uitgezwaaid door Edwin Donders (Samen met Ivo Salemink ons supportteam voor deze tocht, vooral uitgezocht om hun kookkunsten, hun humor en hun onuitputtelijk positivisme. Dat helpt als je het even moeilijk krijgt).
De eerste etappe (er waren er 10) was natuurlijk niet moeilijk. Na ruim 10 km werden we dan ook nog steeds fris opgevangen door Edwin en verwend met enkele gezonde broodjes.
Daarna snel weer door naar de 2e post, Ginkelse hei, de schaapskooi bij juffrouw Tok.
Onderweg hadden we de bestelling bij Edwin al ingediend. Een boerenomelet a la Donders leek ons wel wat. De catering voldeed volledig aan onze verwachtingen. Wel werd het duidelijk dat we met deze uitgebreide rustpauzes mijn doelstelling van 21 a 22 uur niet zouden gaan halen. Maar wie maalt daar om als de sfeer prima is.
Het wandeltempo bleef wel lekker, ook al had ik het idee dat Martien zich wel een beetje in moest houden. Door de langere stiltes tijdens het lopen was het ook duidelijk dat iedereen wat meer met zichzelf bezig was dan in het begin. Maar alles bij elkaar ging het toch behoorlijk goed.
Rond 21.30 werden we dan ook feestelijk onthaald in Ede en konden Bianca en Edwin hun medaille voor het volbrengen van hun 47,5 km in ontvangst nemen. Bianca nog steeds heel vrolijk, maar Edwin keek toch wel wat moeilijk. Hij moest maar even naar de verzorging. Nu pas werd duidelijk dat het laatste stuk voor hem niet zo prettig was geweest. Voeten helemaal onder de blaren. De bikkel had niets laten merken. Maar goede verzorging doet wonderen en even later stond hij al weer met een biertje bij te komen. Martien en ik moesten daar helaas nog even op wachten. Wij moesten het doen met een bord pasta ter voorbereiding op de nacht.
Daarbij kwam dan nog het mulle zand. Vooral etappe 8 kende grote stukken bospad met mul zand.. En als je dan niet echt fit meer bent... Aan het eind van etappe 8 was het voor mij dan ook wel even moeilijk. De vermoeidheid slaat toe. Je maag heeft geen zin meer in eten, en toch moet je blijven eten.
Gelukkig komt dan weer die rust en verwarmende ontvangst door het supportteam. Al hoeven ze in dit stadium niet meer te doen dan een bak vanilleyoghurt aan te bieden of een paar glazen melk (dat werkte ook wel) of een zakje met worteltjes (jaja) voor onderweg. De rustpauzes deden ons steeds veel goed. Deze tocht was dus ook geen 95 km, maar vooral 10 x ongeveer 9 km. Dat maakt het al een stuk makkelijker.
Tijdens etappe 9 begint het weer licht te worden. Dan komt het moment dat de hoofdlampjes weer uit kunnen en dat we ook weer om ons heen kunnen kijken. Dat maakt het leven een stuk vrolijker. Behalve dan voor Mark. Tijdens deze etappe werd duidelijk dat menselijke voeten niet alles kunnen hebben. Op 3,5 km voor het eind van deze etappe was het "jongens ff rustig aan, het gaat niet meer zo lekker". Oorzaak: blaren. Nou heeft Martien wel meer meegemaakt dus de schoen ging uit. Inderdaad, een kapotte blaar op de rechter hak, en een aantal opkomende blaren daar om heen. Van een inhalende wandelaar kregen we een blarenpleister voor de kapotte blaar, en de rest werd afgetaped met leukoplast. Ook nog even kijken bij de andere voet. Daar werden we helemaal niet vrolijk van. Niets aan doen, schoenen weer aan en maar kijken hoe ver we nog komen. Nog 3,5 km tot de verzorging. Ruim 3 kwartier door de hel voor Mark. Wat moet dat lekker zijn geweest toen we daar aankwamen. Gelukkig was er een medisch team ter plaatse en kon hij meteen verzorgd worden. De schade was echter zo groot dat hij moest besluiten dat hij niet verder kon. Een tegenvaller. Dat was echt balen, vooral voor Mark zelf die zich dit ook anders had voorgesteld. Maar wat niet kan, dat kan niet. Gelukkig was Bianca teruggekomen richting Ede en kon zij er voor zorgen dat Mark naar de finish werd gebracht.
De laatste 9 km liepen Martien en ik in een verbazingwekkend tempo. De lange rusten en verzorgingstijd van Mark hadden er voor gezorgd dat we weer redelijk fit aan het laatste stuk konden beginnen. Met een gangetje van tegen de 6 km/h ging het richting Finish. Een kilometertje voor het eind werden we opgewacht door Bianca en gedrieën hebben we het laatste stuk volbracht.
Wat een heerlijk gevoel om dan onder de finishboog door te komen. Opgewacht door onze supporters die ondertussen ook weer naar Ede waren gekomen. Helaas kon Edwin er niet bij zijn (Er was ook nog een scoutsopkomst in Duiven). Maar met de overige lopers en het supportteam konden we op de finishfoto:
De actie heeft ons veel gebracht. Een geweldige ervaring met een bijzonder team. Een prachtige tocht over de veluwe.
En een mooie opbrengst voor Kika.
Mijn persoonlijke opbrengst bij deze actie was 1134,40. Alle sponsoren, nogmaals bedankt.
En de 125 deelnemers aan de tocht hebben samen 118.312,- opgebracht.
Ik ben blij dat ik namens mijn sponsoren hier een bijdrage aan heb kunnen leveren.
Iedereen nogmaals ontzettend bedankt. Weer een stapje dichter bij 95% genezing van kinderkanker in 2025.